DE SP.A! WANNEER DOET DE LAATSTE HET LICHT UIT? OF DE EERSTE HET WEER AAN?

Al enige tijd broed ik op een artikel over de teloorgang van de SP.A. Nu zit ik in de wachtkamer bij de huisarts, ja, op mijn leeftijd heeft ’n mens ook al eens een kwaaltje, en zie er de Knack van 31 januari 2018 liggen. In dit tijdschrift leest deze kleine burger het artikel ‘Het linkse denken staat er beter voor dan twintig jaar geleden,’ van de achtenswaardige professor Mark Elchardus. Men noemt hem de bekendste socioloog van het land en hij heeft ook de naam ‘de huisideoloog van de socialisten’ te zijn.

Ik ben natuurlijk te wel opgevoed om het artikel uit het tijdschrift te scheuren en haast me de volgende dag naar de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience om er een kopie van te maken. ’s Avonds kom ik thuis en zie op internet een nieuwe politieke peiling van De Standaard/VRT, waarin de SP.A voor de eerste keer onder de 10 % daalt. Op dat ogenblik ben ik nog meer geïnteresseerd in wat de huisideoloog van de socialisten heeft te vertellen. Want al is het licht bij de SP.A nog niet helemaal uit, het begint er toch te schemeren.

Daarom wil ik graag enkele quotes uit dit artikel onder de aandacht brengen.

Een eerste citaat:

‘Het linkse denken staat er beter voor dan twintig jaar geleden.’

 

Als Mark Elchardus met die woorden bedoelt dat dit denken er beter voorstaat in universitaire aula’s, in kwaliteitskranten of in intellectuele boeken dan kan hij mogelijk gelijk hebben. Maar als we naar de realiteit kijken dat slaat hij volgens deze kleine burger de bal volledig mis. En de cijfers van alle West-Europese socialistische partijen bewijzen dit. Kijk maar naar ons land, Nederland, Duitsland en Frankrijk.

Een tweede citaat:

 

In 1994 schudde hij (Mark Elchardus) de Vlaamse socialisten wakker in het Maandblad Samenleving & politiek toen hij ze opriep om hun kompas af te stellen op de cultuur en de noden van de modale Vlaamse werkmens: duidelijk links in sociaaleconomische kwesties, maar eerder conservatief in maatschappelijke en culturele opvattingen. De boodschap viel duidelijk in goede aarde bij Louis Tobback, die intuïtief hetzelfde dacht.

Blijkbaar zijn de socialisten toen niet goed bij de les geweest, omdat ze met de, volgens mijn inzien correcte bewering, dat de Vlaamse werkmens eerder conservatief is in zijn maatschappelijke en culturele opvattingen, nooit rekening hebben gehouden. Iedereen weet tot wat dit geleid heeft. Een sprekend voorbeeld. In 1992 stapte het toenmalige gemeenteraadslid Staf Neel in Antwerpen over naar het Vlaams Blok. Natuurlijk was dit niets anders dan een opportunistische carriérezet, maar welke politicus kan hem dit verwijten? Ook meen ik me zijn motivatie te herinneren: ‘Ik volg mijn kiezers.’ De volkse kiezers verlieten de SP en de linkse en progressieve mensen (een term van Mark Elchardus) gingen bij de toenmalige SP – SP.A de dienst uitmaken.

 

Een trend die zich verderzet tot op vandaag. Zo blijkt dat in Duitsland tijdens de laatste Bondsdagverkiezingen 20 % van de vroegere kiezers van de linkse partij die Linke is overgelopen naar het extreemrechtse AfD. (Apache.be – 4 maart 2018).

Terwijl de elite van de linkse partijen meer kleur in de samenleving nog altijd ziet als een verrijking, ziet hun traditioneel kiespubliek dat meestal als een bedreiging.

 

Een derde citaat:

 

In Europa hebben we onze eigenheid verankerd in een vijf instellingen. Ik som ze op: onze democratie, in de rechtstaat, in de verzorgingsstaat, in de seculiere samenleving en ten slotte in de wetenschap als grondslag van kennis… . Als Europeanen hebben wij het privilege van die instellingen te mogen genieten, maar ook de plicht om ze verder te ontwikkelen.

 

En daar ligt juist het grote probleem.

 

Onze democratie staat onder druk omdat de regeringen in Europa een politiek voeren in functie van banken, grote ondernemingen, financiële tycoons eerder dan voor de midden- en lagere klassen. Zo groeit de zogenaamde kloof met de gewone burger. Je kan nu al met zekerheid voorspellen dat het er nog niet beter zal op worden en dat die groeiende ontevredenheid nu juist het gat is, waarin de uiterst-rechtse partijen maar al te graag zullen springen.

 

De verzorgingsstaat, naast de toegankelijkheid van het onderwijs, is waarschijnlijk een van de grootste sociale realisaties in West-Europa. Maar ook die wordt hoe langer hoe meer onder vuur genomen. Als je tegenwoordig geen ziekenhuisverzekering hebt, zijn de kosten bij een opname niet te overzien. We evolueren duidelijk naar een gezondheidzorg met twee snelheden en ik vrees dat dit een onomkeerbare evolutie is. Dus dat is ook al geen goed nieuws.

 

In het rijtje staat ook een van mijn stokpaardjes: ‘de rechtstaat’. Ik heb een hekel aan dit woord omdat het mensen op een verkeerd been zet. De kans bestaat dat je het woord ‘recht’ zou kunnen interpreteren als ‘rechtvaardigheid’. Dat is natuurlijk een schromelijke vergissing. Rechtstaat is gewoon een model om een staat te organiseren. Niets meer, maar ook niets minder. Blijkbaar beginnen ‘de mensen’ zich ook hoe langer hoe meer af te vragen hoe rechtvaardig onze rechtstaat wel is.

 

En daarna volgt de seculiere samenleving. Ik weet niet waar je die in België kunt vinden, want als wij in een reële seculiere samenleving zouden leven, dan zouden er in ons land veel minder religieuze spanningen zijn.

Nu kan je met het argument komen aandraven: ‘Als er in West-Europa een seculier land is, dan is het wel Frankrijk en kijk daar maar eens. Dat klopt als een bus, maar ons land heeft geen koloniaal verleden met islamitische landen, zoals Algerije en Marokko.

Als men in ons land elke nieuwkomer een attest had laten tekenen, waarin duidelijk stond vermeld, eventueel in de moedertaal van de man of vrouw, dat in België de burgerlijke wetgeving altijd voorrang heeft om op het even welke religieuze richtlijn, dan stonden we op dit ogenblik veel verder inzake inburgering. En er nadien natuurlijk ook streng de hand aan houden.

In het artikel stelt M. E.: ‘De katholieke gemeenschap zal er toch geen punt van maken dat we van de zes katholieke feestdagen er één aan de islam geven’. Weer eens een voorbeeld hoe ambivalent socialisten in deze materie zijn. Als je als islamiet in een land gaat wonen waar geen islamitische feestdagen zijn, waarom zou je er dan één moeten krijgen. Wellicht als verwelkomingsgeschenk?

Ook mogen we niet vergeten dat de SP-A zich tot op het laatst op de vlakte heeft gehouden in het dossier over het onverdoofd slachten. Neen, op het gebied van de seculiere samenleving zijn de socialisten de laatste decennia echt niet het grote voorbeeld geweest.

Staan er in dit artikel dan geen lezenswaardige dingen. Zeker! Enkele voorbeelden.

 

Er zijn twee totaal verschillende soorten links, en die vinden we terug bij de SP.A en bij Groen. De elites staan erg dicht bij elkaar in ideeën en opvattingen. … … . Dit geldt niet voor hun electoraten. De inzichten van de groene kiezers sluiten dichter aan bij de ideeën van hun eigen elite dan die van de hedendaagse SP.A-kiezer..

Dit betekent niets anders dan dat de elitaire bovenlaag van de SP.A gewoon de woorden van Mark Elchardus is vergeten, toen hij opriep om het kompas af te stellen op de cultuur en de noden van de modale Vlaamse werkmens.

Een mooi voorbeeld is de verkiezing van Jeremy Corbyn tot Labour-voorzitter. In 2015 werd hij door de leden democratisch verkozen, maar dat viel niet goed bij de mandatarissen. Of bij de elite, als je dit woord liever hoort. De parlementaire fractie voerde een openlijke strijd met hun nieuwe leider, die het haalde met het grootste aantal stemmen in de geschiedenis van Labour.

De realiteit is dat deze parlementaire fractie vooral bestaat uit posh-people, en natuurlijk weinig opheeft met het tuig van de straat. Daarom hebben die figuren natuurlijk liever een voorzitter zoals de would-be socialist Tony Blair, dan iemand met een zuiver links randje. Een voetnoot. In de beschadigingsoperatie van Jeremy Corbyn deed de krant The Guardian, het huisblad van Labour, vrolijk mee.

Walter Pauli vraagt: ‘U vreest een omslag waarbij groepen illegalen echte outlaws kunnen worden?

Dat is toch best begrijpelijk wanneer hele groepen jonge mannen hier illegaal rondzwerven. Hoe kunnen ze overleven zonder voedsel of andere noodzakelijke spullen. … … We zien wel haveloze Afrikanen in het Maximiliaanpark, maar in hun land waren ze natuurlijk vrij rijk. In verschillende rapporten las ik dat de reis naar Europa 5 000 à 10 000 euro kan kosten.

Voor iemand met gezond verstand is dit inderdaad best begrijpelijk, maar er zijn altijd mensen, die uit ideologische redenen liever de kop in het zand steken. En ik meen dat die struisvogels eerder zitten bij de elite van de SP.A, dan wel bij hun (vroegere?) kiezers.

Mark Elchardus gaat verder:

We kunnen niet volhouden dat we mensen die geen asiel vragen en geen migrant zijn niet uitwijzen naar landen die minder goed scoren betreffende mensen rechten dan wij. Dan zenden we helemaal niemand meer terug naar grote delen van Afrika of van het Midden-Oosten. Dan openen we onze grenzen. … … Mensenrechten zijn wensdromen. We noemen ze universeel en hopen dat ooit de hele wereld de mensenrechten zal respecteren, maar wat ondertussen?

Enkele jaren geleden kwam ik met de tram aan in het metrostation Sint-Elisabeth. We moesten even wachten. Voor ons controleerde men een tram op mensen zonder papieren. Op het perron stonden volwassenen en kinderen, onder andere omringd door politie, als ik het me goed herinner, maar zeker ben ik daar niet meer van, zelfs in gevechtskledij. Met mijn aangeboren afkeer voor uniformen, maakte dit tafereel mijn bloed aan het koken. Ik moest meteen denken aan situaties die zich meer dan vijftig jaar geleden niet ver van Antwerpen Noord hebben afgespeeld.

Maar onder mijn emoties leeft toch nog wat gezond verstand om te begrijpen dat als je inzake migratie zonder enige regelgeving de kraan zou openzetten, dat binnen de kortste keren het grootste deel van de Afrikaanse bevolking en die van het Midden-Oosten hier zou belanden.

Uit onderzoek weten we dat mensen bijna nooit stemmen vanuit hun eigen belang. De kiezer is altruïstischer dan we denken.

Op een weinig academische manier gezegd: ‘Daar geloof ik geen bal van.’ Ik ben ervan overtuigd dat mensen vooral stemmen op basis van hun eigen ressentimenten en voor partijen waarvan ze menen dat ze er persoonlijk het meeste voordeel bij hebben.

Laten we even de SP.A onder de loep nemen, je weet wel de partij die volgens de laatste politieke peiling van De Standaard/VRT geen 10 % meer haalt (27/03/2018).

Een belangrijke doodsteek heb je hierboven al kunnen lezen. Een verschillende kijk op de samenleving tussen de socialistische elite en hun traditioneel kiespubliek.

Ik meen dat de huidige samenlevingsproblemen in West-Europa in de toekomst niet zullen verminderen, integendeel, en daarom het electorale gat voor de extreemrechtse partijen nog zal vergroten.

Een tweede reden is dat de SP.A, die vroeger een belangrijke verdediger was van de scheiding religie – overheid, die koord totaal heeft losgelaten. Zo fel ze vroeger, vijftig jaar geleden, te keer ging tegen de katholieke kerk, zo minzaam staat ze tegenwoordig tegen de islam.

Voor heel wat Belgische kiezers en partijen zijn de socialisten met grote voorsprong de kampioenen in het graaien. Je weet wel: ‘Je krijgt ’n hond gemakkelijker voorbij een hotdogkraam dan ’n socialist voorbij een berg geld.’ Dat is natuurlijk prietpraat. De waarheid is dat er niet veel mensen zijn, van welke strekking ook, die zomaar voorbij een berg geld lopen. In dit verwijt naar de Belgische socialisten klinkt er nog altijd een dossier door. Het Agusta-schandaal uit 1993! Voor de jongeren onder ons: op het internet wordt dit schandaal uit de doeken gedaan.

Natuurlijk zijn andere partijen ook niet brandschoon. Zo was er bijvoorbeeld voor de CD&V de Aralco-affaire. Het ging over een aanbesteding voor de aankoop van milieuboxen voor een bedrag van 25 miljoen euro. Minister Theo Kelchtermans en CD&V-kopstuk Leo Delcroix waren hierbij betrokken. De laatste werd veroordeeld in 2003, maar later vrijgesproken omdat de zaak was verjaard. De wet is hard, maar duidelijk niet voor iedereen. De man was trouwens niet aan zijn proefstuk. In 1994 kwam Delcroix al negatief in het nieuws, omdat hij enkele Vlaamse postbodes, die een jaar zonder wedde hadden genomen, een jaar in het zwart had laten werken aan zijn villa in Zuid-Frankrijk. In 2013 kwam deze onfrisse figuur opnieuw in opspraak in zijn rol als intendant van het Belgische paviljoen op de wereldtentoonstelling 2010 in Shanghai. Het Rekenhof stelde vast dat er zoveel regels overtreden waren, dat een financiële controle onmogelijk was (wikipedia.be).

Je kan aanvoeren dat dit oude koeien uit de sloot zijn, maar voor het Agusta-dossier uit 1993 geldt deze regel duidelijk niet, want als het monster van Loch Ness duikt het af en toe nog altijd op.

Voor alle duidelijkheid, toch nog een schandaaltje uit Open VLD midden Vorig jaar nam de liberaal Geert Versnick ontslag als gedeputeerde van de provincie Oost-Vlaanderen. Naar het blijkt sprong hij redelijk royaal om met onkostennota’s voor overnachtingen in Bangkok. Bij zijn ontslag verklaarde hij dat zijn integriteit belangrijk voor hem is. Het hangt er natuurlijk vanaf hoe je dit woord invult. Ik vrees dat dit soort mensen, verblind door hun ijdelheid en het gevoel dat ze zich boven alles en iedereen verheven voelen, vergeten zijn wat integriteit juist betekent. Tenminste, als ze het ooit zouden hebben geweten.

Het probleem is echter dat er een wezenlijk verschil is tussen een graaiende socialist of een rechts-katholiek of zeker een liberaal die met zijn handen in de geldpot zit. Van de eerste wordt een grotere integriteit verwacht.

Je kunt het vergelijken met de pedofilie in de katholieke kerk. Je seksuele lusten op kinderen botvieren is een afschuwelijke zaak, maar als dit gebeurt door geestelijken, is dit nog veel verwerpelijker, omdat de kerk beweert de morele zuiverheid in pacht te hebben. En daarom hoop je ook dat een socialist, lid van een solidaire partij, zich meer integer gedraagt als het over centen gaat.

Ik denk dat veel liberalen en andere rechtse kiezers het zelfs prijzenwaardig vinden dat hun mandatarissen soms sjoemelen. Waarom zou Bart De Wever er zich zorgen over maken om de voor witwaspraktijken veroordeelde André Gantman op de N-VA-lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen te zetten, als hij weet dat die man heel wat Joodse kiezers naar zijn partij zal lokken.

We zijn vele jaren na het Agusta-schandaal, maar de socialisten zitten weer opgezadeld met financiële schandalen. Onder andere rommelt het in de financiële geldkist van de Gentse socialisten. Publipart is een naamloze vennootschap die onderdeel is van de intercommunale Publilec, die voor 12 procent eigendom is van de stad Gent. In het bestuur zetelde onder andere Tom Balthazar, de Gentse schepen van Stadsontwikkeling en gedoodverfde opvolger van SP.A-burgemeester Daniel Termont. De man in kwestie ontving hiervoor zo’n 21 000 euro op jaarbasis, voor een beperkt takenpakket. Balthazar diende ontslag te nemen en mocht zijn burgemeestersambities opbergen.

Ook de huidige burgemeester Daniel Termont ligt onder vuur. Hij zou een bouwgrond van Jeroen Piqueur, toen de topman van de inmiddels failliete Optima Bank, hebben opgewaardeerd voor miljoenen.

De Optima-affaire is nog zo een dossier met mogelijke fraude. En wie ontmoeten we daar als ex-CEO? Als er in Vlaanderen één socialist rondloopt, die zijn beurs heeft gespekt, is het wel Luc Van den Bossche! Die man is hét voorbeeld in kwadraat van de zich volvretende partijbons. Over dit blasé personage vond ik op visionairbelgie.wordpress.com/ de volgende tekst. Ik heb leentjebuur gespeeld, omdat ik het zelf niet beter kan zeggen.

Opvallend is ook de fin-de-carrière van voormalig socialistisch icoon en minister Luc Van den Bossche, ex-CEO van BIAC (de maatschappij die de luchthaven van Zaventem uitbaat), en sinds begin 2015 voorzitter van de raad van bestuur van de Optima-vastgoedafdeling. Van den Bossche wist al lang dat de nu in faling verklaarde Optima-bank in slechte papieren zat, maar stapte pas vorige week op omwille van de rijkelijke ontslagvergoeding. Hij wordt daarmee hét icoon van het Vlaamse kaviaarsocialisme, gekenmerkt door een niets ontziende honger naar macht, status en materieel gewin. Het gezicht en de lichaamstaal spreken boekdelen. Maar men moet dit historisch terugkoppelen: het nihilisme van dit soort figuren komt voort uit een complete verloochening van idealen, die zijn wortels al heeft in het hedonisme (‘vrijheid-blijheid’) van de mei ’68-generatie en het gekoesterde waanidee dat je de revolutie voorbereidt door je zakken te vullen.

 

Op dit ogenblik lachen er in Vlaanderen heel wat mensen in hun vuistje, als ze de miserabele peilingen van de SP.A zien. Dit tij kan alleen nog worden gekeerd als ze daar de moed hebben om de hand in eigen boezem te steken. Maar het zijn eerder zeldzame mensen, en nog minder politici, die daartoe bereid zijn.

 

1.Welke socialist gaat toegeven dat ze beter hadden moeten luisteren naar de woorden van Mark Elchardus in 1994.

2.Welke socialist gaat de moed hebben om de eigen stal te zuiveren van eigendunk en persoonlijk financieel gewin.

3.Welke socialist beseft dat de partij nood heeft aan intellect, maar alleen als dit gekoppeld is aan een warm hart.

4.Welke socialist beseft dat een symbiose tussen partij, mutualiteit en vakbond, de vroegere Socialistische Gemeenschappelijke Aktie, geen gezonde zaak is, omdat dit de onafhankelijkheid van de partij hypothekeert.

5.Wanneer wordt de SP-A weer de belangrijke verdediger van de scheiding religie – overheid.

6.Wanneer kaapt de SP.A weer het item van de dierenrechten, dat ze zomaar in de schoot hebben gegooid van de N-VA.

7.Wanneer duikt er bij de SP.A nog eens politiek personeel op met enig charisma.

 

Ik hoor graag de antwoorden.

 

Op visionairbelgie.wordpress.com/ stond een tekst van ene Marc Schoeters. Ik vond hem zo schitterend dat ik het niet kon nalaten om hem hier te plaatsen. (Ik heb vergeefs gepoogd om hiervoor toelating te krijgen. Als hij zijn tekst hier ziet, moet hij me zeker laten weten of hij hier mag blijven staan of dat hij moet worden verwijderd. 

 

DE HOOP

 

Als  knaap van tien jaar – in de “gouden” jaren zestig van vorige eeuw – werd ik zonder enige inspraak ingelijfd bij de socialistische turnkring “De Hoop” in Antwerpen. Mijn ouders vonden dat zoiets hoorde. Onze taak als jonge gymnastiekbeoefenaars was om elke maand ergens in een Antwerpse wijk op een pleintje onze kunstjes te vertonen – welwillend gadeslagen door een paar plaatselijke partijbonzen. Het waren de “gouden” jaren van het biefstukkensocialisme. Elke wijk in Antwerpen was stevig in handen van een of meer “rode baronnen”. Geen straatsteen kon gelegd worden, geen boompje verzet, geen winkel geopend zonder het fiat van deze zelfverklaarde adel. Zij zorgden ervoor dat zoon- of dochterlief van elke onderdaan een lucratief baantje bij “het stad” kreeg. Zij “regelden” bouwvergunningen. Zij waakten over het hele leven van werkende mensen – van geboorte tot dood. Wie hun macht niet aanvaardde – kon het voor altijd schudden. Kritiek betekende geen sociale woning, geen werk, geen normaal leven.

Jarenlang heb ik in de mening geleefd dat “De Hoop” gewoon verwees naar het hoopje arme arbeiderskinderen dat ter meerdere eer en glorie voor socialistische bonzen moest opdraven. Nooit of nooit heb ik de naam begrepen als “l’espoir” of “hoop voor de toekomst”. Eigenlijk was het puur kindermisbruik – ten dienste van corrupt politiek gespuis. De meeste mensen in dit land hebben een katholieke opvoeding “genoten” – dus slechts zeer weinigen weten wat het betekent om in een “socialistisch” keurslijf te worden grootgebracht. Zeldzaam zijn de schrijvers of kunstenaars die hun jonge jaren verpest zagen onder een “links” juk. Gerard Reve is een uitzondering. Ook hij leed heel zijn jeugd onder een communistische vader – en werd van de weersomstuit op latere leeftijd katholiek. Ik begrijp dat volkomen. Zijn werken getuigen dan ook van een grote onafhankelijkheid – waar maatschappijbevestigende lapzwansen als Lanoye of Hemmerechts nog een puntje aan kunnen zuigen.

Je krijgt als slachtoffer van een “socialistische” opvoeding weinig of geen steun van zogenaamde “progressieve” mensen. Zij vinden dat alleen mensen die zich bevrijden van hun katholieke opvoeding – en “links” worden – het predicaat “progressief” verdienen. Wie de omgekeerde beweging maakt is in de ogen van deze cultuurpausjes en Gutmenschen een “reactionair”.

Het is hier niet de plaats om uitgebreid uit de doeken te doen wat het betekent te moeten opgroeien als gymnastiek-schandknaapje onder de terreur van de Antwerpse rode baronnen. Ik en velen met mij worden al decennia verraden en verneukt door dat graaiend en domheid zaaiend gespuis. Wij stemmen bij verkiezingen al lang niet meer op die nomenclatura. Op die zoontjes met een zeiljacht. Op die dochtertjes die hun hele entourage naar Thailand laten vliegen om er op een tropisch strand hun huwelijk te laten bijwonen. De “socialisten” in dit land overleven alleen nog door gesjoemel in allerlei beheersraden en parastatalen – en met de stemmen van geïmporteerd kiesvee die verleid worden met de belofte van een levenslange uitkering. De “socialisten” zijn altijd meesters geweest in het verkwisten van en rondstrooien met andermans geld. Het wordt tijd dat in het vers “begeerte heeft ons aangeraakt” van de Internationale “begeerte” wordt vervangen door “hebzucht”.

De zogenaamde “klein-linksen” hebben het nog veel beter gedaan. Ook hun lange mars door de politiek en de instellingen is verzand in het moeras van het kleinburgerlijk gewin. Zie al die “linkse” babyboomers van boven de zestig maar eens genieten van hun vette pensioenen en beleggingen. Katholiek opgevoed, zogenaamd “links” en “kritisch” geworden, goed geboerd. Vooral dat laatste. En eindigend op het terrasje van een of ander jazzcafé in welstellende wijken als ’t Zuid of Zurenborg – of in een leuk optrekje in Zuid-Frankrijk, Italië of Kroatië. Maar nog altijd “links” – dat wil zeggen het Grote Gelijk aan hun kant. Al ziet zelfs de beste observator in dit Animal Farm dat zich EU noemt geen enkel verschil meer tussen de mensen en de varkens.

Meer dan honderd jaar geleden stelde de Waalse socialist Jules Destrée dat er geen Belgen zijn. Ik zou hem anno 2016 willen parafraseren: Sire, er zijn geen socialisten meer.

 

Ik wil dit opiniestuk besluiten met een anekdote uit ongeveer dezelfde periode. Ongeveer 40 jaar geleden vertelde me een kennis van Joz Wijninckx, ooit socialistisch minister voor pensioenen, de volgende anekdote over die man.

‘Ik heb Joz als jonge socialist zeer goed gekend en het was duidelijk iemand die het linkse hart op de juiste plaats droeg. Maar dan klim je op in de partij, je begint meer geld te verdienen en kom je tot de vaststelling dat paardrijden, dineren in driesterrenrestaurants en een whisky aan de open haard toch nog niet zo slecht zijn.

Het spijtige is dat er veel mensen zijn die hun jeugdige idealen verliezen, of op zijn minst verwaarlozen.

 

Hoe zegt men het weer: ‘Wie jong is en rechts, heeft geen hart, wie oud is en links geen verstand.’

 

François THIJS,

noch meester, noch knecht.