BARTJE PROBEERT ER WEER WEG MEE TE GERAKEN.

Toen ik mijn opiniestuk ‘Bartje en de acht bottinekes’ op mijn website had geplaatst, kreeg ik de volgende dag het artikel ‘Wij zijn Bart De Wever dankbaar’ in de Knack van 02/08/2017 in handen. En wie was Bart De Wever dankbaar? Jan Jacob, de vader van!

Nu de hele affaire uiteindelijk achter de rug lag, bleef deze en zijn vrouw met een aantal vragen zitten. En waarschijnlijk waren zij niet alleen. Justitie had de agenten veroordeeld, maar het zag er niet naar uit dat deze straffen enige invloed zouden hebben op het verdere functioneren van de bottinekes.

Jan Jacob ventileerde zijn teleurstelling in een mail aan de Koning van ’t Stad. Tot zijn grote verbazing ontving Jonathans vader een antwoord en hij werd uitgenodigd voor een gesprek op het Antwerpse stadhuis. Graag aanvaardden de heer en mevrouw Jacob de uitnodiging.

Eerst nog even de rol in herinnering brengen, die Bart De Wever van in het begin in dit dossier heeft gespeeld. Hij heeft zich nooit vragen gesteld, en nooit kritiek gegeven, over het optreden van zijn bottinekes. Volgens het artikel moet hij zich ooit hebben laten ontvallen dat hij de klacht tegen het BBT maar ‘minnetjes’ vond. Wellicht had hij last van selectieve blindheid, toen hij de bewuste Panorama-beelden zag. Tijdens de hele procedure heeft Bart De Wever alles in het werk gesteld om zijn politiekorps uit de wind te zetten. Nooit was hij bereikbaar voor commentaar en liet hij zijn kabinetschef Philippe Beinaerts het vuile werk opknappen.

Jan Jacob noemt het gesprek met Bart De Wever: ‘Helend en het ging recht naar het hart. Hij toonde veel medeleven en begrip. Hij zei dat er onmiddellijk een tuchtsanctie had moeten komen en dat ze de betrokken agenten meteen op non-actie hadden moeten zetten. Hij erkende dat politie noch justitie haar verantwoordelijkheid had genomen.’

Hij vergat er natuurlijk wel bij te vertellen dat hijzelf dat ook nooit had gedaan. Ikzelf kan Jan Jacob niet verwijten dat hij zich heeft laten lijmen, want ik ben er vroeger ook even ingetrapt.

Verder kreeg vader en moeder Jacob van de burgemeester ook uitleg bij zijn twijfels of de Raad van State nog een tuchtprocedure zou toestaan. Ja, als je het nooit hebt geprobeerd, zal je het natuurlijk nooit weten.

Ook nam hij de gelegenheid te baat om spitsbroeder Jan Jambon in de bloemetjes te zetten. ‘De manier waarop een tuchtprocedure wordt uitgesproken, zal worden hervormd. Onze minister is de mankementen uit de procedure aan het halen.’

Het gesprek met De Wever was volgens Jan Jacob een grote stap in de verwerking van het leed van hem en zijn vrouw.

Bij het lezen van het bewuste artikel gingen mijn gedachten meteen naar het gesprek dat ik in maart 2006 had met De Wever (zie De Keizer van Vlaanderen en ik). Hij was toen nog niet deze monarch en de titel Koning van ’t Stad leek ook nog veraf. Hij was toen niets anders dan de voorzitter van een partij, die zich bevond tussen hangen en wurgen. In dat gesprek paste hij duidelijk dezelfde tactiek toe. Medelijden opwekken.

De dood van een kind is het vreselijkste wat een mens kan overkomen. Deze tragedie zal voor vader, moeder en zus Jacob altijd een diep litteken blijven. Het is verklaarbaar waarom de ouders in hun huidige psychologische toestand, de verwerking van de dood van hun zoon, zich hebben laten lijmen door Bart De Wever. Maar op de keper beschouwd, zijn ze alleen bij de duivel te biechten geweest.

Eerst zich in dit dossier onmenselijk hard opstellen. De politie heeft zich correct gedragen. Als het kwaad is gebeurd, de meevoelende burgervader gaan spelen. Moet kunnen.

Is Bart De Wever een leep iemand? Of is hij eerder een Hamlet-figuur? Of is het een combinatie van beide? Ik laat de vraag open.

Antwerpen, 8 augustus 2017

François Thijs,

noch meester, noch knecht.