‘GOD SAVE THE QUEEN.’ OF HET DOMME VOLK!

Al van in de lagere school had ik een grote belangstelling voor geschiedenis, een opeenvolging van tijdsbeelden, waarin koningen en koninginnen nooit ontbraken. Maar die lichamen zijn al vele eeuwen tot stof vergaan. Veel minder ben ik een fan van de huidige koningshuizen, omdat die voor mij allemaal al lang tot het verleden zouden moeten behoren. Vooral in het Vrije Westen, dat er elke dag prat op gaat dat hij wordt bevolkt door democratische landen, waar het volk zijn ‘leiders’ kiest. Toch zijn er nog een aantal Europese landen, waar het relikwie van het koningschap de tand van de tijd heeft doorstaan. Het meest klassieke voorbeeld vind je in Groot-Brittannië. En met het 70- jarige jubileum van de heersende koningin Elisabeth II bewees men nogmaals hoe verzot ze daar nog altijd zijn op ‘pomp and circumstance’. Op zo een manier, dat het niet meer gezond is te noemen.

Nu heb ik Elisabeth II altijd een onooglijk vrouwtje gevonden, zonder de minste koninklijke allure en met weinig charisma. De overkill van uitzendingen op de BBC, waarmee men dat jubileum in de verf zette, zoals kerkdiensten, stoeten, optochten en plaatselijke festiviteiten, was dan ook niet aan mij besteed. Maar voor een uitzending maakte ik toch een uitzondering. ‘The Platinum Party at the Palace!’

Ik bekeek die vooral voor de aangekondigde artiesten. Onder andere Queen, wat had je anders gedacht, Diana Ross, Duran Duran, Adrea Bocelli, Rod Stewart, Nils Lofgren, Andrew Lloyd Webber, Alicia Keys, Elton John, wel in projectie, en een aantal andere namen die minder bekend klinken in de oren van mijn generatie. Alle artiesten waren met hun feestelijke kleding meer dan in orde voor die koninklijke party.

Tussen de optredens waren er prominenten die de loftrompet mochten afsteken, met een korte ‘Thank you ma’am’, onder anders Paul McCartney, Daniel Craig, Michelle Obama en Julie Andrews waren van de partij. Maar er waren er ook die meer tijd kregen toebedeeld. In zijn toespraak, een projectie met bloempjes, vlinders en bijtjes, verklaarde David Attenborough: ‘The queen and her family were a crucial part in working for the conservation of our green planet!’ Dat David daar een meer dan cruciale rol heeft in gespeelde, zal niemand ontkennen, maar de koninklijke familie! De slijmbal van dienst was Stephen Fry. Hij haalde voor de gevierde en haar familie het wierookvat boven, op zo een manier dat ik er kromme tenen van kreeg.

Toen ik dit al die lofzangen aan dat koninklijke, oude besje aanhoorde, gaven die de indruk dat Groot-Brittannië en het Gemene Best de voorbije zeventig jaar waren bestuurd door een ‘superwoman’ met bovennatuurlijke krachten. Een soort van avatar, de vleeswording van een godheid. De familie van die superwoman bekeek al dat gedoe goedkeurend vanuit de koninklijke box. Ordnung must sein. Die waren er ook al in de middeleeuwen, maar die dienden toen om naar steekspelen te kijken.

De Amerikaanse Diana Ross mocht de avond besluiten. En dan was ‘The Platinum Party at the Palace’ geschiedenis. Het domme volk kon tevreden naar huis.

Wat mezelf betreft? Tijdens dat hele gedoe gingen de beelden van de stervende kinderen in Somalië door mijn hoofd.

Antwerpen, 15 juni 2022 

François THIJS,

noch meester, noch knecht.

P.S.: Op internet las dat de actrice Joanna Lumley, toch een topwijf, met een boek over koningin Elisabeth II ook een steentje had bijgedragen. Ze beweerde zelfs dat haar ‘Queen’ een soort zesde zintuig heeft. Wat een geluk dat Elisabeth tegenwoordig leeft. Vroeger was de kans reëel geweest dat men je daarvoor beschuldigde van hekserij en op de brandstapel belandde. Ach neen, ze zou dan natuurlijk ook koningin geweest zijn en voor dat soort volk gelden andere wetten!