HET DOSSIER JULIE VAN ESPEN. OM DIT TE KUNNEN VOORSPELLEN, HOEFDE JE ECHT GEEN WAARZEGGER TE ZIJN! 

Men kan zich op verschillende manieren door de overheid in de steek gelaten voelen, maar niets slaat natuurlijk het verlies van een kind. Zelfs met de meeste empathie kan je je niet voorstellen hoe de ouders van Julie Van Espen zich nu moeten voelen, omdat hun dochter het slachtoffer is van een lustmoord. Behalve door de ouders die ooit hetzelfde hebben meegemaakt.
De rechterlijke macht is een van de drie pijlers van onze rechtstaat, die meestal in de schaduw opereert. In onze kranten doet men vaak uitgebreid verslag van sensationele assisenprocessen, maar elke dag opnieuw wordt er in grote en kleine zaken rechtgesproken in de beslotenheid van onze gerechtshoven. Elke dag het raderwerk en het is natuurlijk niet ondenkbaar dat er af en toe onschuldige burgers worden vermorzeld. Het menselijk leed kan daarbij zeer groot zijn, maar daar maalt meestal niemand om. Anders is het natuurlijk dat door gerechtelijke fouten de goegemeente ineens wakker wordt geschud. Dat zijn de zeldzame momenten dat het gerecht volop in de schijnwerpers komt te staan. En dat is ook gebeurd met de moord op Julie Van Espen, een goedlachse, mooie en intelligente vrouw. Want als het gerecht naar behoren zijn werk had gedaan, dat had Julie nog altijd onder ons geweest. En dit maakt deze zaak dubbel zo treurig.

Bijna iedere Belg weet nu onderhand wel hoe deze gruwelijke misdaad heeft kunnen plaatsvinden. Steve Bakelmans werd in 2004 veroordeeld tot 4 jaar cel voor de verkrachting van een 58- jarige vrouw. Na het plegen van een reeks andere feiten, zoals diefstal en bedreiging, werd Bakelmans in 2017 voor de tweede maal schuldig bevonden aan verkrachting. Met andere woorden, de term serieverkrachter is niet ver weg. Betrokkene gaat echter in beroep en Bakelmans wordt op vrije voeten gesteld. Door dit beroep geldt het vermoeden van onschuld en omdat het recht op hoger beroep in het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens staat, is daar blijkbaar weinig tegenin te brengen. Eén probleempje. Je zou kunnen denken dat de behandeling van dit beroep, toch een serieverkrachter, snel zou plaatsvinden, maar in 2019 kan die nog altijd de straten onveilig maken. We weten het vervolg.

Van politiek en justitie, iedereen wordt in zijn ivoren toren hard uit zijn slaap gewekt. Wat is in zo een geval het orderwoord voor het establishment? Schadebeheersing!

Justitie voelt zich het meest aangesproken en daarom reageert het Antwerps hof van beroep op de kritiek, waarom dit dossier zo lang heeft aangesleept. ‘We plooien ons hier dubbel. Dat het beroep in de zedenzaak, waarvoor Steve Bakelmans vervolgd werd zo lang aansleepte, is het gevolg van een personeelstekort,’ zegt de eerste voorzitter Rob Hobin. Het probleem is natuurlijk dat de buitenwereld niet weet of de geachte rechters hele dagen over hun dossiers zitten gebogen, of dat ze vrolijk spelletjes spelen op hun computer. Ik weet niet of de naam Yves Vanmaele je iets zegt. Op een bepaald ogenblik werd deze onderzoeksrechter beschuldigd van zich te laten omkopen. Er werden geen bewijzen gevonden. Maar deze man werd ook ‘de trage rechter’ genoemd. Hij liet een van de grootste bouwfraudezaken in ons land na 15 jaar verjaren. Ik vrees dat er in onze gerechtshoven nog meer trage rechters rondlopen. Wie controleert ze immers?
Eerste voorzitter Rob Hobin steekt ook de hand in eigen boezem en zet zo al zijn collega’s uit de wind. ‘Het is een collectieve schuld.’

Hoe gaat de schadebeheersing van de politiek in zijn werk. ‘Het is een zeer ernstige zaak, maar het is in deze verkiezingstijd zeker geen moment om te zwarte pieten.’ De minister die op die manier het meest uit de wind wordt gezet, is Koen Geens, omdat hij hoofdverantwoordelijke is de werking van ons gerecht. Het toeval wil dat er door hem, met het oog op de verkiezingen van deze maand, online de mediacampagne werd gevoerd: ‘Dankzij Geens wordt seksueel geweld strenger aangepakt.’ Die kon natuurlijk niet snel genoeg verdwijnen. Een stand-up comedian zou het niet kunnen verzinnen.

En dan is er nog mijn favoriete bullebak Jan Jambon. Je weet wel de man die blijkbaar ooit lid was van het Vlaams Blok, volgens Apache.be toch, en ondanks die politieke doodzonde, toch minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken kon worden. Hij vindt het laag bij de grond dat sommigen uit de zaak politiek garen proberen te spinnen. Hij voegt er ook nog aan toe: ‘Ik wil de minister van Justitie Koen Geens zeker niet met de vinger wijzen. De volgende verantwoordelijke voor justitie zal een grote kluif hebben, maar zowel Geens als ikzelf hebben een veiligheidsapparaat aangetroffen waar jaren op ingehakt is. Er zijn veel hervormingen gedaan, maar het werk is nog niet af.’ Zo zet hij wel zichzelf en zijn collega uit de wind. Zedig zwijgen was beter op zijn plaats geweest, maar dat is aan zo’n figuren natuurlijk niet besteed.

Inzake politieke recuperatie wordt de kroon gespannen door de voormalige burgemeester Renaat Landuyt. Hij vindt dat minister Geens politiek mee verantwoordelijk is voor het feit dat de moordenaar nog vrij rondliep.’ Natuurlijk heeft hij het voor 200 % bij het rechte eind, maar als ‘gewezen politicus, die op tijd het zinkend schip van de 'sossen' verliet, zou hij beter zwijgen. Maar ja, introspectie is natuurlijk vreemd aan de meeste politici.

Er is ook een frappante gelijkenis tussen dit dossier en de zaak Kim De Gelder, die tien jaar geleden als amper twintigjarige een moordpartij pleegde in kinderdagverblijf Fabeltjesland in Sint-Gillis-Dendermonde.
De ouders van De Gelder hebben toen verschillende malen aan de psychiater gevraagd om hun zoon te colloqueren, maar de bewuste deskundige in de menselijke zielenroerselen stuurden hen telkens met een kluitje in het riet. Hij zag daar het nut niet van in. We kennen de gevolgen. Tijdens het proces werd De Gelder door dezelfde deskundigen ook toerekeningsvatbaar verklaard, vakbroeders beschermen zich altijd, terwijl je met wat gezond verstand kon weten dat er bij die jonge man op zijn minst een grote hoek af was. Wat anno 2019 wordt bewaarheid, omdat De Gelder toch geïnterneerd wordt. Psychiaters in hun hemd? Ook Jef Vermassen, de orakelde advocaat, die onder andere zeergeleerde boeken schrijft, denk maar aan Moordenaars en hun motieven, was toen stekeblind.

Ook waarschuwde de vader van Steve Bakelmans het gerecht: ‘Ik heb justitie altijd gewaarschuwd dat Steve op een dag iemand zou vermoorden. Deze moord had voorkomen kunnen worden, als justitie hem gewoon in de gevangenis had gehouden in plaats van hem vrij te laten in afwachting van zijn proces in beroep.’
Je kunt er nu al veel op verwedden dat als deze storm opnieuw is gaan liggen, de karavaan gewoon verder zal trekken, misschien met hier en daar wat opsmukwerk. Zo is het ook gebeurd met de dossiers Dutroux en Kim De Gelder. Tot er een volgende storm opsteekt.

Tot slot wil ik nog de aandacht vestigen op het volgend artikel. https://www.geenstijl.nl/tag/julie-van-espen. Nederlanders zijn vaak taalvaardiger en meer ‘to the point’ dan wij brave Vlamingen. Als is daar het resultaat van de woede van de gewone man of vrouw in de straat meestal hetzelfde. Nihil!

Antwerpen, 10 mei 2019

François THIJS,

noch meester, noch knecht.