KOMT HET NOG GOED MET TOM MEEUWS - DEEL 1, 2, 3 EN 4.

DEEL 1

Toen ik aan dit artikel begon, kon ik niet anders dan denken aan de woorden: ‘Steek nooit je hand in het vuur voor iemand anders.’ Twee keer heb ik het in de Gazet van Antwerpen opgenomen voor mijn ex-collega Tom Meeuws, maar voelt het nu aan alsof ik, na de onthullingen over zijn ontslag bij De Lijn in maart 2015, me aan hem heb verbrand. Ik denk het van niet.

Eerst wil ik toch het volgende kwijt. Waar ik me geweldig aan stoor is dat het grootste deel van de vox populi vooral de socialisten als corrupte figuren neerzet. Herinner je maar de woorden: ‘Het is gemakkelijker een hond voorbij een hotdogkraam te loodsen, dan een socialist rondom een hoop geld. Ik wil daar even mijn eigen versie van geven, die volgens mij veel dichter bij de waarheid ligt: ‘Het is gemakkelijker om een hond voorbij een hotdogkraam te leiden dan de meeste mensen rondom een hoop geld!’

Maar nu naar onze ‘corrupte’ socialist Tom Meeuws.

Om me de hele De Lijn-affaire opnieuw voor de geest te halen, ze dateert immer al van maart 2015, ben ik naar de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience geweest om er de kranten te raadplegen.
Het standpunt ‘Barbertje van de tram,’ dd. 26 maart 2015 van hoofdredacteur Rudy Collier was het eerste artikel dat ik er vond. Enkele fragmenten:
… zonder twijfel een man met visie.
Hij ging er met volle vaart tegenaan, zag de problemen, maar vooral de opportuniteiten.

Intern gingen de veranderingen van Tom Meeuws blijkbaar te snel voor een aantal mensen. Maar hij kwam vooral onder vuur te liggen vanuit het Antwerpse stadshuis. Het was stilaan geen geheim meer dat Tom Meeuws, ex-bestuurder van de stad onder Patrick Janssens, van het huidige bestuur op geen enkele politieke steun mocht rekenen.

Toen in december de vroegere NMBS-baas Marc Descheemaecker door de N-VA tot nieuwe voorzitter van De Lijn werd benoemd, werd de druk op Meeuws steeds groter.

Het ontslag van Tom Meeuws lijkt een combinatie van een rancuneuze interne De Lijn-afrekening en een politieke, opportunistische zuivering.

Onder meer een anonieme brief zorgde daarvoor. ‘Een zwarte dag voor het Antwerps openbaar vervoer’, aldus specialist Herman Welter. In Antwerpen rijdt niet enkel de tram ondergronds, maar ook de politiek.
Op dezelfde dag staat in die krant ook het artikel: ‘Hele reeks incidenten kost Antwerpse directeur de kop,’ van Sacha Van Wiele, waar onder andere de vakbonden en een mobiliteitsexpert aan het woord komen.

Freddy De Wilder, secretaris van ACV openbare diensten reageert onthutst op het ontslag: ‘De Lijn Antwerpen staat voor heel wat uitdagingen en heeft in deze moeilijke periode nood aan visie, enerzijds veranderingen en anderzijds stabiliteit. Tom Meeuws heeft zich heel snel ontpopt tot een vurig verdediger van het openbaar vervoer. Wij hebben hem ervaren als een dynamische persoonlijkheid, iemand met een duidelijke visie en lef, gekoppeld aan daadkracht.’

Hetzelfde valt te horen bij de ACOD-secretaris Francis Lafosse: ‘De directeur had een draagvlak omdat hij hen betrok.

Mobiliteitsexpert Herman Welter vindt het ontslag van Meeuws ‘vreselijk’. ‘Dit is een zware dag voor het openbaar vervoer. Meeuws wenste te vernieuwen en verplaatste zich in de reiziger. Hij had een visie op openbaar vervoer en verdedigde die ook. Het probleem is dat de andere directeurs bij De Lijn jaknikkers zijn en hij niet. Voorzitter Descheemaecker heeft het daar moeilijk mee.’

In de andere kranten, onder andere De Morgen, De Standaard en Het Laatste nieuws werd er eerder kort bericht over dit ontslag. Al kon je in het artikel ‘Regiodirecteur De Lijn vertrekt’ in De Standaard van 26 maart 2015 wel iets meer lezen.

De twee partijen gingen in onderling overleg uit elkaar. Over de precieze toedracht van het vertrek wenste niemand commentaar te geven.

Wel valt van een bron dicht bij het dossier te horen dat Meeuws plaats moest maken omdat hij ‘de statutair bepaalde regels over het beheer van de middelen’ niet zou nageleefd hebben. Concreet: hij deed grotere uitgaven dan zijn bevoegdheid toeliet. Het ging over bedragen tot enkele honderdduizenden euro’s, valt te horen. Dat betekent voor alle duidelijkheid niet dat hij fraude pleegde. Een andere bron noemde als voorbeeld onder meer de ‘al te grote’ kostprijs van een feest voor de opening van de premetrotunnel onder de Turnhoutsebaan.

Drie jaar geleden verklaarde de Gazet van Antwerpen Tom Meeuws bijna heilig en in De Standaard stond duidelijk te lezen: ‘Dat betekent voor alle duidelijkheid niet dat hij fraude pleegde.’Maar tegenwoordig wordt hij door zowat alle media aan het kruis genageld.

Voor de goede orde keek ik toch nog eens op internet naar de betekenis van corruptie. ‘Het misbruik maken van bevoegdheden, ten einde persoonlijk voordeel (winstbejag) te behalen. Met andere woorden: ‘Iemand is corrupt als hij of zij euro’s in de eigen zakken laat verdwijnen.

Betekent dit dat Tom Meeuws zonder fouten is? Zeker niet! Bij get toewijzen van de gelden aan De Roma voor het openingsfeest van de ‘Reuzenpijp’ was hij beter wat voorzichtiger geweest. Al was de kans wel reëel dat hij uiteindelijk toch bij deze organisatie was uitgekomen, De Roma is nu eenmaal het culturele hart van Borgerhout. Maar Tom Meeuws is zeker niet corrupt in de betekenis van geld in eigen zak te steken. Daar wil ik mijn hand nog weleens voor in het vuur steken.

1 februari 2018

François THIJS

noch meester, noch knecht.

DEEL 2

Sinds de verkiezingen van Tom Meeuws als SP.A-voorzitter Groot-Antwerpen is Tom Meeuws niet uit het nieuws weg te branden. En spijtig genoeg niet op een positieve manier.

Eerst was er het zogenaamde gesjoemel met facturen in zijn functie als directeur van De Lijn - Antwerpen. Daarna werden er vragen gesteld over zijn contacten met de Antwerpse vastgoedsector en nu duikt er een derde affaire op.

Meeuws uitte in De Morgen van het voorbije weekend kritiek op appartementen die in Antwerpen enkel voor beleggers worden gebouwd en niet voor de reële noden van de Antwerpenaren. Nu blijkt dat Meeuws ook in stenen heeft belegd. Hij bezit een appartement in de Lichttoren, het witte flatgebouw van architect Bob Van Reeth aan Park Spoor Noord.
De SP.A-voorzitter Groot-Antwerpen verdedigt zich met de woorden: ‘We hebben het appartement gekocht toen ons huis was afbetaald. Het was dat of een spaarboekje.’ Dit is een meer dan zinnige verklaring.

Maar het wordt tijd, als het al niet te laat is, dat Tom Meeuws, voordat hij als politicus iets van de daken schreeuwt, eens goed nadenkt of er geen kans is dat de boemerang terugkeert en in zijn gezicht ontploft. Ook zijn reactie in de Gazet van Antwerpen van gisteren was niet zo verstandig. ‘Mag ik straks dan ook niet meer met de auto rijden, omdat ik heb gezegd dat het Antwerps verkeer verstikkend is?’ Dat mag je zeker, maar als je zegt dat het Antwerps verkeer verstikkend is en je zou rijden met een oude, vervuilende auto of met een patsersbolide, dan kan je er donder op zeggen dat de kritiek gaat volgen.

De meeste Antwerpse SP-A.leden zullen bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen natuurlijk voor hun kopman stemmen. De vraag blijft echter hoeveel van de vlottende kiezers dit ook zullen doen. Want al zijn er voldoende argumenten om de Antwerpse politicus in de drie genoemde affaires te verdedigen, toch is er een grote kans dat ze hem tot in het stemhokje zullen achtervolgen. In 2018 weet je één zaak met zekerheid: ‘Alles is meer dan ooit perceptie. En zeker in de politiek.’

Antwerpen, 13 maart 2018

François THIJS,
noch meester, noch knecht.

DEEL 3

Waarschijnlijk was iedereen van mening dat er geen Tom Meeuws-affaires meer in de pijplijn zaten. Hoe hebben we ons allemaal vergist! En de laatste is dan nog de smeuïgste. Tom Meeuws heeft het bed gedeeld met Liesbeth! Neen, niet met ene Liesbeth uit De Roma, maar wel met Liesbeth Homans, ‘la grande dame’ van de N-VA.

Kijk, als Liesbeth Homans de laatste vrouw op de wereld zou zijn, en ik de laatste man, dan vrees ik dat dit het einde zou betekenen van het menselijke ras. Wellicht zal zij er ook zo over denken, maar dan in omgekeerde zin, wat als voordeel zou hebben dat de aarde er binnen enkele jaren heel wat beter zou uitzien. Hoe nieuws dat eerder thuishoort in Dag Allemaal (al kan dit anno 2018 ook in Humo) zelfs tot filosofische overwegingen kan leiden.

Nu zal ik op Toms keuze voor Liesbeth Homans als minnares geen kritiek uitoefenen, over smaken valt niet te twisten, al vraag ik me wel af of er in linkse kringen geen meer sappige druiven waren te plukken. Blijkbaar niet. Wel zit mijn op sensatie beluste geest nog altijd met de vraag: ‘Wie zette de eerste stap?’

Was het Liesbeth die met haar blauwe, zwoele ogen het een en ander aan Tom probeerde duidelijk te maken. Had ze zich op de bewuste dag voor alle zekerheid expliciet gekleed, een blouse met een diepe decolleté, een korte rok tot boven de knie en zwarte netkousen. Was het op een ochtend, nadat ze eerst in de drankenkast had gekeken, dat ze tot de aanval was overgegaan? Viel haar toekomstige minnaar bijna van zijn stokje, toe hij de deur van haar kantoor opentrok en de bestiale geur van een eau de parfum rook?. Of was het ’s nachts, toen beiden van een vergadering kwamen en onder de sterrenhemel hun liefde, of lust?, open bloeide?

Of was het Tom, die met zijn doordringende West-Vlaamse, bruine ogen en enkele zakdoeken achter zijn rits, het vuur in haar probeerde op te poken om te eindigen in missionarishouding op het blad van Liesbeths bureau? Of was het op zijn hondjes? Wie zal het ons vertellen?

Ik pijnig mijn weinige hersenen om een vergelijkbare relatie te vinden. Eva Braun die een Joodse minnaar zou hebben gehad? Iemand van de KKK die lekker zou rampetampen met een Afro-Amerikaanse schone? Of een pedofiel die uit hopeloosheid het toch maar doet met iemand van boven de negentig jaar?

Als je niets beters weet dan met de vijand, en dat had vooral Tom Meeuws moeten weten, de koffer in te duiken, wil je dit natuurlijk voor jezelf verantwoorden. Misschien hebben Tom en Liesbeth in bed liggen fantaseren om ooit de SP.A te verzoenen met de N-VA. Hopeloze mensen maken soms rare sprongen.

Ik vind ook dat mensen meer dan recht hebben op hun privéleven. En toch ben ik er voorstander van dat KNACK dit nieuws heeft bekendgemaakt, omdat het een andere kijk geeft op alle heisa rond deze man. Het weekblad zag een link tussen Homans en Meeuws, die liep van half 2013 tot 2015, en de aanvallen op de huidige voorzitter SP.A Antwerpen, maar Bart De Wever vindt de affaire ‘ridicuul’ en ‘cafépraat’ (HLN – 01/04/2018). Hij vergeet er wel bij te vertellen hoe rancuneus hij van nature is, maar zelfs hij komt niet in de verste verte in de buurt van het wraaklustgehalte van zijn grote vriendin. Het zal wel steken dat Homans meende in de persoon van Meeuws haar grote liefde te hebben ontmoet, terwijl, om even het taalgebruik van een bekende Vlaamse schrijver te gebruiken, hij haar vooral heeft gebruikt om zijn lul af en toe in haar doos te steken. Hoe zoet kan wraak zijn!.

Soms kan politiek toch grappig zijn, al is de kans groot dat, als deze affaire over andere protagonisten was gegaan, ik eerder empathie dan leedvermaak had gehad!

Antwerpen, 16 april 2018

François Thijs,
noch meester, noch knecht.

DEEL 4

En of het nog goed komt met Tom! In januari 2019 betreedt hij als superschepen voor sociale zaken, armoedebestrijding, samenlevingsopbouw, gelijke kansen, sociale economie, leefmilieu en erediensten het Antwerpse stadhuis. Daarbij wordt hij vergezeld door Jinnih Beels, die verantwoordelijk wordt voor onderwijs, jeugd, integratie en inburgering.

Als je twee maanden geleden had durven beweren dat de SP.A in Antwerpen gemene zaak zou maken met de vermaledijde N-VA, dan had men je rijp geacht voor het ‘zottenhuis’. Maar het wordt weer voor de zoveelste keer bewezen, dat de politiek soms een groteske fantasy film is. Tijdens de campagne hebben Bart De Wever enerzijds en Jinnih Beels en Tom Meeuws anderzijds elkaar bestookt met de goorste verwensingen, maar dat wordt nu allemaal met de mantel der liefde bedekt. In het belang van 't Stad!

Om deze vaudeville mogelijk te maken moest dit akkoord, genaamd De Grote Verbinding natuurlijk goedgekeurd worden door de SP.A leden, wat me deed denken aan een uitspraak van politicoloog Dave Sinardet in Het Laatste Nieuws van 21 december ll.: Het wordt moeilijk om dit bestuursakkoord te verdedigen op hun ledencongres. Maar ze hebben wél de traditie dat de achterban veel slikt.” En of hij gelijk had. Meer dan 2/3 van de Antwerpse SP.A leden keurde De Grote Verbinding goed. In hetzelfde artikel zei Sinardet dat volgens hem in dit akkoord de SP.A weinig grote punten had binnengehaald en dat dit, met de verkiezingen in mei in het vooruitzicht een cadeau betekende voor Groen en PVDA. En dan nog deze laatste opmerking als kers op de taart: ‘Bart De Wever is erin geslaagd om links uit elkaar te spelen.’

Tijdens de onderhandelingen over De Grote Verbinding dreigde De Wever meermaals dat wie de tafel zou verlaten de stad in een uitzichtloze crisis zou storten. Dat vooral hij dan in een moeilijke situatie zou belanden, liet de aedilis van Antwerpen (volgens Wikipedia was aedilis in de Romeinse Republiek een soort van burgemeester) natuurlijk wijselijk achterwege, omdat hij dan op zijn kousenvoeten zou moeten terugkeren naar Chris Peeters en de CD&V.

De voorbije jaren heeft links bakken shit over Bart De Wever uitgestort, wat omgekeerd evengoed het geval was, maar nu de SP.A voor het eerst sinds de opkomst van de N-VA de kans had om Bartje een voetje te lichten, liet men dit momentum met graagte voorbijgaan. Straffe madame Jinnih Beels kwekte dat men verplicht was om voor de toekomst van ’t Stad te gaan. Als je zou durven te beweren dat zij en haar compagnon Meeuws vooral voor de postjes zijn gegaan, zou dit natuurlijk getuigen van kwade wil.

Maar er was nog een ander probleem. De dag na de gemeenteverkiezingen begint gewoonlijk de stormloop op de schepenmandaten. Maar niet zo bij de SP.A Antwerpen. Van de vier andere verkozenen bedankten er drie feestelijk voor dit ambt. Hoe dat dit komt? De partij had twee allochtonen bij de eerste vier op de lijst gezet en gooide zo duidelijk de hengel uit naar deze categorie van kiezers, van wie de meesten natuurlijk de richtlijnen van geen religieuze tekens achter het loket en geen hoofddoeken op school liefst zo snel mogelijk zouden zien verdwijnen.

Met de beslissing om met de N-VA in zee te gaan laat de SP.A Antwerpen deze kiezers duidelijk in de kou staan en brengt men drie van de verkozen gemeenteraadsleden, Güler Turan, Karim Bachar en Hicham El Mzairh, in een moeilijke positie tegenover hun achterban. Ze konden dan ook niet anders dan tegen De Grote Verbinding stemmen. Ook waren ze niet te bewegen om een schepenambt op te nemen. Waarschijnlijk wilden ze tijdens de feestdagen nog thuis kunnen komen zonder schaamrood op de wangen.

Enkele dagen later hebben de drie zich toch neergelegd bij de beslissing van de meerderheid. Straffe madame Beels orakelde: ‘Ze hebben uiteindelijk ingezien dat het partijbelang boven het persoonlijk belang gaat!’ Je moet inderdaad al een straffe madame zijn om zoiets te durven beweren. De drie legden zich dan wel neer bij de beslissing, maar dat betekende niet dat een van hen op de valreep, als voorzitter van het Bijzonder Comité voor de Sociale Diensten, toch nog schepen wilde worden. Daarvoor gebruikte men bij de SP.A het nepargument: ‘Geen van de drie gemeenteraadsleden heeft kunde en affiniteit met deze materie.’ Alsof Güler Turan, advocate, deze materie niet zou aankunnen. Blijkbaar heeft Jinnih Beels wel kunde en affiniteit met Onderwijs. Dat kan natuurlijk niet anders als straffe madame. Ze heeft ooit in de schoolbanken gezeten.

De SP.A-leden zijn tijdens de goedkeuring van De Grote Verbinding wel een belangrijke zaak uit het oog verloren. Uiteindelijk zijn zij het niet die het eindoordeel over dit akkoord zullen vellen, maar wel hun kiezers. Ik vraag me af hoeveel van die kiezers de rug naar de SP.A gaan keren na deze tenenkrommende schouwspel. Het antwoord volgt zeker in mei 2019. Want met deze beslissing hebben ze natuurlijk in deze eindejaarperiode een copieus feestmaal klaargezet voor Groen en de PVDA!

Om toch op een vrolijke noot te eindigen. De VLD Gent heeft er in een soort van een nacht van de lange messen nog een groter soepje van gemaakt.

Antwerpen, 27 december 2018

François THIJS,

noch meester noch knecht.