DE EUROPESE UNIE OF DE KRONIEK VAN EEN VOORSPELBAAR DEBACLE

Er is bij mijn weten maar één plek waar men megalomane dromen kan verwezenlijken zonder dat het jezelf iets kost, zonder dat je er financieel verantwoordelijk voor bent en ook nog binnen de grenzen van de wet blijft. De politiek! En als je in je dadendrang toch naast de pot zou plassen, dan blijft dit meestal ook zonder gevolgen.

Na de Tweede Wereldoorlog begon men Europa te verenigen op kleine schaal. Eerst zag de EGKS – de Europese gemeenschap voor Kolen en Staal het levenslicht, daarna de Europese Economische Gemeenschap, Maar in 1993 werd met het Verdrag van Maastricht de Europese Unie opgericht. Het was de kroon op het werk. De belangrijkste verwezenlijking was de muntunie. De euro. Het verenigen van de Europese landen, in het begin alleen die van het Westelijk Front, was in eerste instantie bedoeld om een derde wereldbrand te voorkomen. Maar uiteindelijk is dit vehikel verworden tot een geldmachine van ongeziene omvang. De bedragen die er rondgaan zouden zelfs een koning Croesus doen verbleken. Dat geld moest dienen om Europese projecten op te zetten, maar ook om de onderlinge solidariteit te versterken. Het is de bedoeling dat de rijke landen de arme ondersteunen.

Nu weet iedereen met een dosis gezond verstand dat een mens wel een sociaal wezen is, maar zelden solidair met zijn lotgenoten. Om dit te weten moet je in België zelfs niet naast de deur kijken. Hoeveel Vlamingen verwijten de Walen niet dat ze profiteren van hun geld? Maar in hun wijsheid oordeelden de Europese founding fathers dat Jan Modaal in Dusseldorf of in Bordeaux er niets zouden tegenhebben, dat wat van hun geld zou gaan naar een of andere sloeber op een Grieks eiland of het Bulgaarse platteland? Met andere woorden, de mislukking zit er al vanaf het begin ingebouwd. Dat deze politieke Titanic ooit zal zinken staat in de sterren geschreven, maar onze Europese politici zullen natuurlijk alles in het werk stellen om tegen wil en dank dit politieke gedrocht zo lang mogelijk drijvende te houden.

Op 11 november ll. zag ik in het Nederlandse actualiteitsprogramma EenVandaag opnieuw een voorbeeld van hoe leuk het eraan toegaat in de Europese Unie. Na de val van de Sovjet-Unie konden de West-Europese landen niet snel genoeg de vroegere vazalstaten binnenboord halen. Polen en Hongarije hoorden daarbij. Woorden zoals homo, lesbisch, transgender… jagen daar anno 2020 nog altijd het grootste deel van de bevolking in de bomen. Zeker in het ultra-katholieke Polen. Ook hebben die twee regeringen meer dan hun best gedaan om de democratie zo veel mogelijk uit te hollen. Rechters die niet al te regeringsgezind waren, stuurde men de laan uit en werden vervangen door meer gezagsgetrouwe dienaren. Verder maakte men de pers liefst zo veel mogelijk monddood. Om het platvloers te zeggen. De andere leden werden door de eerste-ministers Viktor Orban en Mateusz Morawiecki duidelijk gemaakt dat we onze normen en waarden ergens konden steken waar ze geen daglicht zagen. Hongarije en Polen zijn alleen geïnteresseerd in ons geld.

Wat heeft de Europese Unie gedaan tegen die twee landen? In 2018 startte men een artikel 7 procedure op, om Hongarije zijn Europees stemrecht af te nemen. Maar twee jaar later is die nog altijd niet gestemd. Hoe dit komt? Zo een procedure moet door alle leden van de Europese Unie unaniem worden goedgekeurd. Dus als ‘fout’ land moet je maar één ‘vriendje’ hebben en je kan de unanimiteit vergeten. Polen was er natuurlijk als de kippen bij om die hand- en spandienst te verlenen.

Ook blijf ik met een vraag zitten. Er blijken in Polen al 80 gemeenten te zijn met lhbt-vrije zones. Stel je nu eens voor dat er een Europese land Joodse-, Marokkaanse- of Turkse-vrije zones zou invoeren. Zou men dan ook zo lankmoedig optreden?

Nu moet erop dit ogenblik de Europese meerjarenbegroting en een coronaherstelfonds worden gestemd. Maar om uit die ruiven te mogen eten werd er onder druk van de Nederlandse eerste-minister Marc Rutten de voorwaarde aangekoppeld dat elk begunstigd land de rechtstaat moet respecteren. Maar om de begroting en het herstelfonds goedgekeurd te krijgen, is er opnieuw unanimiteit nodig tussen de lidstaten. De reactie van Hongarije en Polen: ‘Wij minder geld! Jullie kunnen naar onze stem fluiten.’ Het blijft afwachten wie het eerst zal buigen. Ik vrees dat het de andere leden van de Europese Unie zullen zijn. Met andere woorden, dit is gewoon een reus op lemen voeten.

Nog een extraatje. Iedereen weet dat de Europese Unie aan haar parlements- en personeelsleden meer dan royale lonen betaalt. Nu blijkt er in de pot voor vrijwillige aanvullende pensioenen een gat van 350 miljoen euro te zitten. Hieruit ontvangen 751 voormalige parlementsleden een uitkering, die kan oplopen tot 6 000 euro per maand. Maar voor de hoge heren en dames in Brussel is dit tekort niet hun verantwoordelijkheid en daarom moet de Europese belastingbetaler er maar voor opdraaien. Ik dacht dat bij ons het feodaal stelsel al lang tot het verleden behoorde, maar blijkbaar vergis ik mij schromelijk. In de middeleeuwen ontsproten de meest fortuinlijke uitverkorenen vooral uit het geboorterecht, en de heren en dames in Brussel zijn natuurlijk ‘democratisch’ verkozen, maar in de feiten komt het op hetzelfde neer. Een klassenmaatschappij, die zich graag zelf faveurtjes doet, maar wel op de kosten van een ander.

‘De Europese Unie, of houd de pottenkijkers zo veel mogelijk buiten de deur.’ ‘De Europese Unie, of waar lobbyisten thuis zijn.’ ‘De Europese Unie, of hoe zorgen wij ervoor om zo weinig mogelijk last te hebben van democratische inspraak,’ ‘De Europese Unie, of het luxe-asiel voor de politieke afdankertjes.’ Van dit soort slogans zijn er nog wel meer te bedenken!

Antwerpen,  21 november 2020

François Thijs,

noch meester, noch knecht.