HET ONTSLAG VAN RACHIDA LAMRABAT.

Het is al even geleden, maar ik wil graag terugkomen op het ontslag van Rachida Lamrabat bij UNIA, het Interfederaal Gelijkekansencentrum, omdat ik enkele dagen geleden op internet stootte op een de vrije tribune ‘Wij willen niet dan mensen met een eigen mening opnieuw loslopend wild worden’ (De Morgen dd. 4/4/2017), ondertekend door een aantal mensen uit het middenveld.

Wat me vooral stoorde in deze vrije tribune, is dat hier de vergelijking wordt gemaakt tussen de klokkenluiders Willy Vermeulen, Robert Druyts en Paul Van Buitenen (Suys is men blijkbaar al vergeten, al weet ikzelf ook zijn voornaam niet meer) en Rachida Lamrabat. Er is echter een groot verschil tussen deze heren en deze dame. Bij de klokkenluiders ging het duidelijk over aanwijsbare feiten, onder andere corruptie en financiële malversaties, terwijl het bij Rachida Lamrabat, inderdaad, over een eigen mening gaat. Daarom snijdt deze vergelijking geen hout.

De werkneemster van UNIA kwam vooral onder vuur te liggen door haar mening over de boerka. Laten we deze overtuiging eens van dichterbij bekijken. Volgens Rachida Lamrabat is een boerkaverbod een verregaande schending van de vrijheid van vrouwen. Een vrouw in boerka geeft het signaal dat haar lichaam privé is en dat ze onzichtbaar wil blijven voor de buitenwereld. Vrijheid kan zich op verschillende manieren uiten. Ook door er bewust voor te kiezen je lichaam niet te laten zien. (De Standaard dd. 23/04/2017)

Nu is het probleem dat in onze organisch gegroeide westerse samenleving er nooit sprake is geweest van vrouwen die onzichtbaar willen blijven. Of het zouden de nonnen in slotkloosters moeten zijn geweest.

Regels kunnen natuurlijk veranderen en waarom zouden we het dan niet doen. Maar waarom zouden we het dan wel doen? Rachida Lamrabat doet het voorkomen of een boerka een bewuste keuze is. Hoe komt het dan dat dit kledingstuk alleen wordt gedragen door vrouwen in patriarchale samenlevingen. Waarom zouden we deze mannen, als ze in ons land belanden, hun zin moeten geven om hun vrouw nog langer aan het oog te onttrekken.

Laat ons de zaak even omkeren. Stel je voor dat ik naakt over straat wil lopen, omdat ik vind dat dit mijn persoonlijke vrijheid is. Hoelang denk je dit zal duren? En waarom kan dit niet? In onze organisch gegroeide westerse samenleving zijn wij overeengekomen dat mensen niet naakt over straat mogen lopen.

Stel je voor dat er ooit een stam uit Zuid-Amerika of Papoea-Nieuw-Guinea in ons land asiel zou aanvragen. Het zou moeilijk in de winter kunnen, maar in de zomer willen deze minderheid graag naakt over straat lopen, eventueel met een lendendoek of peniskoker, maar de vrouwen wel met blote borsten. Zal Rachida Lambarat deze keuze dan ook verdedigen uit naam van de vrijheid?

Als je zoals Rachida Lamrabat voorstander bent van het dragen van een boerka, kan het niet anders dan dat vrouwen de vrijheid moeten hebben om mannen geen hand te geven, dat ze kunnen weigeren om te worden behandeld door mannelijke dokters en verplegers. Met andere woorden: in onze organisch gegroeide westerse samenleving wil deze dame gewoon de klok terugdraaien. En dat uit naam van de vrijheid, die meestal in patriarchale samenlevingen volledig ontbreekt.

Nu ben ik een grote voorstander van het vrije woord en ik draag mensen met een eigen overtuiging een warm hart toe. Mijn inziens lopen er van deze soort veel te weinig rond in dit ondermaanse. Daarom ligt het probleem Rachida Lambarat ook niet daar.

Mijn inziens is Rachida Lamrabat geen klokkenluider, maar gewoon iemand die een mening vertolkt, die haaks staat op deze van grootste deel van de bevolking. Heeft ze dat recht? Absoluut! Maar of ze dit moet kunnen doen in een door de overheid betaalde functie, daar heb ik grote vragen bij. Als ambtenaar moet je weten dat je je inschrijft in een zeker beleid. Als je daarmee botst, moet je niet de verongelijkte spelen als je de weerbots ontvangt. Een eigen mening heeft nu eenmaal zijn prijs.

14 september 2017

François Thijs,

noch meester, noch knecht.