DONALD TRUMP OF HOE DE DEMOCRATEN ZICH FERM IN DE EIGEN VOET SCHOTEN!

Enkele jaren geleden zou ik zeker op zijn gebleven om zo vlug mogelijk de uitslag van de tweekamp Clinton – Trump te weten. Nu ben ik zelfs niet vroeger voor uit mijn bed gekomen, eerst nog een afwasje gedaan en daarna heb ik pas de computer aangezet.

Daar zag ik het op alle krantenpagina’s staan. Donald Trump was de uiteindelijke overwinnaar van dit historische moddergevecht. Eerst bekeek ik de uitslag met enig ongeloof. Ondergetekende was ook niet ontsnapt aan het wensdenken van de binnenlandse en buitenlandse media. Maar dat ongeloof was snel voorbij. Al weken leefde bij mij de overtuiging dat in deze tweestrijd zich waarschijnlijk de Wet van Murphy zou laten gelden. Deze wet is bij mijn generatiegenoten vooral bekend door de vroegere voetbalverslaggever Rik De Sadeleer, die deze in zijn commentaren regelmatig tevoorschijn toverde. Voor de jongeren onder ons wil ik ze wel even laten horen: ‘Als er iets mis kan gaan, dan zal het ook misgaan’.

En het is inderdaad fout afgelopen. Niet voor bullebak Donald Trump, maar wel voor de politiek correcte Hillary Clinton, de uitgesproken favoriet van het Democratisch establishment. Waar men in dit kamp al te gemakkelijk aan voorbijgaat is dat men deze kwade droom voor een groot deel over zichzelf heeft afgeroepen.

Van in het begin was het duidelijk dat de top van de Democratische partij al haar troeven op Clinton inzette. In juli 2016 moest partijvoorzitter Debbie Wasserman Schultz zelfs ontslag nemen omdat uit WikiLeaks-lekken bleek dat tijdens de voorverkiezingen de partijtop met vuige trucs (googel maar beide namen) had geprobeerd om uitdager Bernie Sanders de pas af te snijden. Deze kandidaat lag veel beter bij de man in de 'dorpsstraat' (wat heb ik een hekel aan dit woord). En het is nog altijd deze groep van kiezers die het meeste gewicht in de weegschaal legt. Door dit gekonkel heeft de partijtop zichzelf ferm in de voet geschoten.

Terwijl Hillary Clinton duidelijk lid is van het clubje ‘Links denken en rechts vangen’ heeft Bernie Sanders duidelijk een groter sociaal profiel. Bizar, maar toch waar, als 75-jarige beantwoordde hij ook beter aan de verzuchtingen van de jonge Amerikaanse kiezers. Wie durft er nog beweren dat de verjonging van het politieke personeel zaligmakend is?

In hun eigenwaan waren ze er bij de democraten natuurlijk van overtuigd dat ‘hun’ boegbeeld de hoofdvogel zou afschieten. Hoe groot moet hun ontgoocheling wel niet zijn geweest toen de grijzende kop van Donald Trump als de volgende Amerikaanse president voor de camera’s verscheen. Maar wellicht zien ze deze man daar nog liever staan, dan hun partijgenoot Bernie Sanders. Het clubje ‘Links denken en rechts vangen’ staat eenmaal veel dichter bij het clubje ‘Rechts denken en rechts vangen’ dan een clubje dat enigszins een zweem van socialistische idealen heeft. Ik durf zelfs beweren dat de meeste van de Europese politici, die nu bij de verkiezing van Donald Trump moord een brand schreeuwen, eerder voor Trump dan voor Sanders zouden kiezen.

Natuurlijk moet de Democratische top naar een zondebok voor de nederlaag zoeken. Volgens hen is het de schuld van FBI-directeur James Comey. Hillary Clinton heeft de race verloren omdat deze een week voor de verkiezing bekendmaakte nieuw onderzoek te doen naar haar e-mails. Deze actie van de FBI-directeur roept zeker de nodige vragen op. Maar of dit nu de belangrijkste oorzaak is voor de nederlaag? Maar ja, het is natuurlijk veel gemakkelijker de ‘Zwarte Piet’ naar iemand anders door te spelen, dan de hand in eigen boezem te steken. Sorry, in deze politiek correcte tijd moet het natuurlijk de ‘Veegpiet’ zijn.

Over de verkiezing van Trump, of over de nederlaag van Clinton, het is maar hoe je het bekijkt, vloeit natuurlijk de nodige inkt. Professoren en 'deskundigen' staan weer oeverloos te orakelen. Maar meestal is een hoofdoorzaak in één zin samen te vatten. Het zijn de enkele woorden van een arbeider op televisie: ‘De overheid hoort ons niet meer’. Daarom bracht de man een uitgesproken anti-establishment stem uit. Alleen besefte hij niet dat hij gewoon koos voor een ander soort van establishment. Maar waarom kon hij niet anders dan dit te doen? Omdat hij in zijn machteloosheid alleen met deze ‘foert-stem’ zijn middenvinger naar het huidige beleid kon opsteken.

Heb ik dan geen enkele interessante analyse gehoord over de verkiezing van Donald Trump? Jazeker, deze van filmmaker Michael Moore. De stijl van deze man is niet de mijne, maar omdat hij een buitenbeentje is kan hij zomaar de vinger op de zere wonde(n) leggen. Hij heeft namelijk geen dwingende verplichtingen tegenover het bestaande systeem zodat hij er ook geen rekening moet mee houden.

Onder de rubriek ‘Het mensdom’ zal ik hierop verder ingaan, omdat Moore’s analyse de Amerikaanse situatie overstijgt. Onder de rubriek ‘België’ wil ik ook enkele woorden zeggen over de reacties op de verkiezing van Donald Trump in ons land.

Antwerpen, 23 november 2016

François Thijs,

noch meester, noch knecht.