NEDERLAND VOLGT DE EUROPESE TREND. OOK DAAR VERKEERT LINKS IN ZWAAR WEER.

De Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen liggen al enkele weken achter de rug en het ziet er niet naar uit dat, na het gesteggel over Mark Rutte, er bij ons noorderburen snel een nieuwe regering op het bordes zal verschijnen. De uitslag beklemtoont opnieuw een tendens die in de meeste Europese landen al enkele jaren merkbaar is. Links verkeert zwaar in de verdrukking.

Een van hun ideologische pijlers is de internationale solidariteit. Het probleem is echter dat dit verhaal vooral bij de socialistische regeerders leeft, maar veel minder bij de traditionele achterban van de werkende bevolking.

Als je op tijd het licht ziet, valt er wellicht nog iets te redden, maar als dit te laat plaatsvindt, is de zaak gewoonlijk om zeep. De voormalige PvdA -voorman Job Cohen behoort duidelijk tot de laatste categorie. Op de Nederlandse televisie stelde hij op 19 maart ll. in het programma Nieuwsuur, dat migranten nooit in de leukste wijken belanden, en dat men daarom een concentratie krijgt in stadsgedeelten zoals Amsterdam Nieuw West en in Rotterdam Zuid. Het zijn dus niet de kiezers van de VVD en D’66, die dagelijks worden geconfronteerd met de nieuwkomers, maar vooral de traditionele PvdA achterban. Het geeft in Nederland hetzelfde resultaat, dat wij al vele jaren kennen in België. Hier zochten de traditionele socialistisch kiezers voor een groot deel hun heil bij het Vlaams Belang, en bij onze noorderburen zagen ze Geert Wilders van de PVV als hun reddende engel.

Toch is er een groot verschil tussen de Belgische en Nederlandse socialisten. In België is de daling van het aantal socialistische kiezers vooral een Vlaams fenomeen. In Wallonië is dit niet zo het geval. Daarom hebben de socialisten hier veel minder bijgedragen in de uitkleding van de verzorgingsstaat. In Nederland is men in de zorg, zoals men dat daar noemt, geëvolueerd van een verzorgingsstaat naar een managementstaat. De VVD-PvdA regering Rutte II, die aan het bewind was van 2012 tot 2017, met de PvdA-er Lodewijk Asscher als vicepremier en minister van sociale zaken en werkgelegenheid, heeft daar zeker haar steentje aan bijgedragen. Hoe kan je er dan verbaasd over zijn dat Jan met de pet en Marie met het schort het voor gezien houden? Alleen de zogenoemde intellectuelen, de trouwe partijleden, die gewoonlijk niet meer zo jong zijn, en zeldzame goedverdieners blijven over. Zo kan men alleen nog vissen in een vijver, die er niet groter op wordt.

Nu heeft de eerder genoemde Job Cohen dé oplossing gevonden! Hij pleit voor de fusie van de linkse partijen. Ik weet niet of de man aan de drank had gezeten, of dat hij het spoor volledig bijster was, of de wanhoop nabij was. Dat gaat natuurlijk nooit lukken en daar zijn een aantal factoren voor. Voor zo een fusie richt Cohen zich in eerste instantie naar GroenLinks, PvdA en SP. Nu kan je die wel links noemen, maar hun kiezers zijn duidelijk van een andere slag. Je zou bijna kunnen zeggen dat ze genetisch verschillen. Je gelooft toch nooit dat, als je die drie brouwsels in een vat zou gooien, er iets drinkbaars uitkomt. Bij zo voorstel pleit men ook om te vertrekken van een leeg blad. Je denkt toch niet dat de kamerleden van die drie partijen zullen zeggen: ‘Doe maar en als we niet langer in het nieuwe plaatje passen, dan is dat maar zo.’ Toon mij een politicus die zo altruïstisch is om dit te doen? Er zal nogal worden gedrongen en geduwd om op de stoel te blijven zitten.

De laatste Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen brengt ook een ander zorgwekkend fenomeen aan het licht. De groeiende tweedeling in de samenleving, tussen de ‘haves and have nots’. Rechts triomfeerde met de VVD en D’66. Men heeft het recht om er anders over te denken, maar voor mij is D’66 ook een rechtse partij. Rechts liberalen lullen rechts en vangen rechts, terwijl links-liberalen links lullen, maar toch ook het liefst rechts vangen.

Het is duidelijk dat op dit ogenblik rechts regeert bij onze noorderburen. Je kunt daar maar een conclusie uit afleiden. Dat de meeste Nederlanders, ondanks de grote problemen in de zorg en de groeiende woningnood, onbegrijpelijk voor een welvarend land, het zo slecht nog niet hebben. Het is een spijtige zaak voor de mensen die het er minder breed hebben. Maar ja, zo is het altijd geweest. Jan met de pet en Marie met het schort zijn altijd de eerste slachtoffers in een kapitalistische samenleving.

Antwerpen, 19 april 2021

François THIJS,

noch meester, noch knecht.