DE POLITIEK. DE VOORNAAMSTE THUISHAVEN VOOR KONTDRAAIERS EN OPPORTUNISTEN.

In enkele weken verlieten twee ondervoorzitters de N-VA. De eerste was Lorin Parys, die zijn zitje in het Vlaams Parlement ruilde voor de meer lucratieve baan van CEO van de Belgische Pro League. Nu is eraan die man niet veel verloren. Als je zijn curriculum vitae bekijkt is hij wellicht alleen bij de NV-A beland, omdat zijn haring niet braadde bij de VLD. Deze altijd smetteloos geklede man zal zich allicht beter thuis voelen in de haute finance, die het huidige Belgische topvoetbal omringt.

Maar met Valerie Van Peel ligt het wel even anders. Al is ze lid van een partij, die me niet nauw aan het hart ligt, ik heb haar altijd een sterke politica gevonden. Ze sprak me als persoonlijkheid altijd veel meer aan dan Zuhal Demir. Om over Liesbeth Homans maar te zwijgen, voor de lieve vrede. Daarom heb ik nooit begrepen waarom de N-VA haar geen ministerpost heeft gegund. Wellicht omdat ze zowat uit dezelfde regio komt als Jan Jambon.

Ik ben ooit lid geweest van de N-VA, een van de grootste fouten in mijn leven, en in een veel verder verleden van de SP. Toen was ik nog veel jonger en onbezonnen, zodat ik nog in de overtuiging leefde dat socialistische partijen vooral uit sociaal voelende mensen zouden bestaan. Ja, ’n mens kan zich al eens vergissen in het leven. Natuurlijk waren die zowel bij de SO als de N-VA te vinden, maar die hadden nooit veel in de pap te brokken. 

Partijleden kan je in enkele categorieën indelen. Als geef ik grif toe dat ik daar geen wetenschappelijke onderbouwing voor heb, en deze indeling alleen is gebaseerd op eigen ervaringen. 

1) De leden met een stamboom, die langs die stam vaak kunnen opklimmen om de partijtop te bereiken. Als voorbeeld kan je Connor Rousseau noemen. Maar ook het zoontje van Karel De Gucht (Jean-Jacques), het zoontje van Louis Tobback (Bruno), het kleinzoontje van Willy De Clerck (Mathias), het schoonzoontje van Jos Dupré (Koen Geens), en zo kan je nog wel even doorgaan. Je zou kunnen zeggen dat er in een politieke partij zelfs zoiets als een feodaal systeem zit. 

2) De carrièrejagers. Ze zijn met teveel om op te noemen. Dit politieke type gaat meestal gepaard met een eigendunk buiten alle proporties. 

3) De goedgelovigen. De partijleden die in de waan leven dat de politiek de snelste weg is om de wereld positief te veranderen. 

4) De meelopers. Degenen die denken dat er voor hen mogelijk ooit een appel van de kar zou kunnen vallen. 

5) De idealisten. Deze partijleden hebben twee mogelijkheden. Of ooit gedesillusioneerd afhaken? Of het spel beginnen mee te spelen. 

6) De dommeriken. Dit is een subcategorie van de meelopers. Ze zijn ongetwijfeld de grootste kruipers, maar door een gebrek aan grijze hersensmassa zijn ze zich daar absoluut niet van bewust. 

Als je deze opsomming eventueel aan partijleden zou laten lezen, zullen weinigen zich daarin herkennen. Wat had je gedacht! 

Bij een ontslag van een bekende kop uit het politieke landschap weet je natuurlijk nooit of de opgegeven reden de volle waarheid is. Dat was bijvoorbeeld ook zo voor Philippe De Backer van de VLD toen die in 2020 zijn politieke kap over de haag slingerde. Misschien meende hij, als goede VLD-er, dat er ergens anders meer centjes waren te verdienen.

Ik heb er geen enkel bewijs voor, alleen mijn eigen intuïtie, maar ik veronderstel dat het bij Valerie Van Peel even anders ligt. Haar emmer met politiek ‘gekonkelfoes’ zal zijn overgelopen en ze oordeelde dat haar mentale welzijn haar te dierbaar was om nog langer in die slangenkuil rond te kruipen.

Antwerpen, 4 juni 2022

François THIJS,

noch meester, noch knecht.

P.S.: Soms vraag je je weleens af of een bepaald iemand niet geschikt zou kunnen zijn voor de politiek. Dit overviel me toen ik Kristel Verbeke, een van de oorspronkelijke K3-zangeresjes, het programma Zorgen voor Mama zag presenteren. Maar ja, mensen met het hart op de juiste plek verzeilen zelden in de politiek. Of ze houden er het niet lang uit. Ze vallen namelijk niet in een van die 6 categorieën!